علامت نعل اسب نماد خوش اقبالی و در گنج یابی نماد گنج و دفینه است.باید توجه داشت که عمق کنده کاری حداقل یک سانتیمتر باشد.طرف باز نعل اسب را بین یک تا دو زرع بکاوید.بار خوبی وجود خواهد داشت.احتمال این که به تخته سنگ یا ساروج نازک برخورد کنید بسیار زیاد است.از افسانه سازي كاملا بپرهيزيد.بار اين علامت بيشتر مواقع سكه بوده است.
۱-آثار نعل اسب: هر کجا که این آثار وجود دارد نشان تل خاکی است . که بستگی به کمانگی نعل اسب دارد .هر چه کمانگی بیشتر باشد . عمق بار بیشتر است و معمولا نعل اسب همراه با چند آثار دیگر است که همه یک منظور را می رسانند. و جهت را نشان میدهند و اگر تعداد نعل ها بیشتر باشد , فاصله کار بیشتر می شود . جایی که از نعل استفاده می شود . معمولا تله ندارد ولی متراژ بار اصلی بین ۶ تا ۸ متر است و سر بار آن در ۲ الی ۳٫۵ متری قرار دارد که سربار معمولا خمره ای کوچک است و نشان بار اصلی در وسط تل است . در بیشتر مواقع سربار زیر خود سنگی قرار دارد که نعل روی آن حکاکی شده است ولی ممکن است گاهی اوقات اینگونه نباشد و باید سنگی به صورت ایستاده در کنار همان سنگ باشه نعل بر روی آن حکاکی شده است . وقتی غروب آفتاب به این سنگ ایستاده برخورد می کند باید جایی را که سایه سنگ به روی زمین تیغه میکند را حفر کرد .
: نعل اسب تشخیص صحیح نعل اسب نیاز به دقت زیاد دارد ، چرا که خیلی ها آن را عوضی می گیرند. نعل اسب باید سوراخ میخ کاری روی آن نمایان باشد و اگر نباشد…
نشانه نعل اسب و سم اسب
نشانه نعل اسب و سم اسب
: نعل اسب
تشخیص صحیح نعل اسب نیاز به دقت زیاد دارد ، چرا که خیلی ها آن را عوضی می گیرند. نعل اسب باید سوراخ میخ کاری روی آن نمایان باشد و اگر نباشد علامت نعل نیست بلکه علامت تونل است و یا حرف امگا از حروف یونانی است که در جای خود توضیح مفصلی دارد. تعداد نقطه ها (سوراخ ها) در نعل اسب نشان دهنده میزان فاصله وعمق دفینه است
نشانه نعل اسب و سم اسب
:سم اسب
در جایی که سم اسب وجود دارد ، چهار قدم به سمت جلو بروید و زمین را بکاوید. توجه داشته باشید که دفینه آن بسیار نزدیک است و عمق زیادی ندارد
*********************************************
نعل اسب
نعل اسب، محصول ساختهشدهای است که بیشتر و معمولاً از فلز ساخته شده؛ هرچند قسمتهایی از، و یا گاهی همهٔ آن را، از مواد مصنوعیِ مدرن هم میسازند. این محصول برای محافظت سم اسب در برابر سایش طراحی و ساخته شده است. نعل اسب در قسمت کف سم (پالمار)، از طریق دیوارهٔ غیرِ حساسِ سُم، و بر روی آن، معمولاً میخکوبی میشود، که بافت آن دیواره در مقایسه با آناتومیِ بدنِ انسان به ناخن شصت پا شبیه است؛ هر چند بسیار بزرگتر و ضخیمتر است. با این حال، در بسیاری از موارد برای نصب نعل استفاده از چسب هم متداول است.
نصب و پردایش نعل اسب حرفهای تخصصی است، انجام آن توسط یک نعلبند، که متخصص در آمادهسازیِ پا، ارزیابی دشواریهای بالقوهٔ لنگش، و نصب نعل مناسب، از جمله توجه به ویژگیها، و ارائهٔ چارهاندیشیهای درمانی و چارهسازیها؛ که میتواند مورد نیاز باشد، انجام میشود. در برخی از کشورها، مانند بریتانیا، انجام پیشهٔ نعلبندی از نظر قانونی تنها به افراد دارای مهارتها و تجربههای ویژه محدود شدهاست. در برخی دیگر از جاها، مانند ایالات متحده آمریکا، که در آنجا داشتن مجوز حرفهای به صورت قانونی مورد نیاز نیست، سازمانهای حرفهای ارائهٔ برنامههای صدور گواهینامه برای افراد واجد شرایط همچنین شناسایی و معرفی آنان را بر عهده دارند.
نعل اسب در گونههای گستردهای؛ چه از نظر جنس مواد به کار رفته و نیز از منظر سبک و ویرایش و کیفیت، در دسترس است. هر نوع هم برای انواع مختلف اسب و نیز برای کاری که آنها انجام میدهند بهسازی شده و توسعه یافتهاند. رایجترین مواد که نعل اسب از آن ساخته میشود فولاد و آلومینیوم است، امادر ساختن نعل تخصصی ممکن است از لاستیک، پلاستیک، منیزیم، تیتانیوم، و یا مس هم استفاده شود.[۱] [۱] به نظر میرسد که استفاده از فولاد در ورزشهایی که در آنها دوام و استحکام ضرورتاً مورد نیاز است، ترجیح داده میشود مانند چوگان، سوارکاری، پرش با اسب نمایشی، و اسب سواریهای غربی (وسترن) است. نعل اسبهای آلومینیومی سبکترند، بنا بر این آنها را در مسابقههای اسب دوانی، که در آن یک نعل اسب سبکتر مورد نظر است، عموماً استفاده میشود، و اغلب باعث تسهیل انواع خاصی از جنبشها میشود، و همچنین در متد و روش درساژ نیز مورد استفاده قرار گرفتهاست.[۲] برخی از نعل اسبها دارای «کالکین»، یا «کالک»، هستند: که آن برآمدگی در قسمت پنجهٔ پا یا پاشنهٔ نعل، و یا در هر دو، (جلو یا عقب نعل) به منظور ارائه کشش اضافی به اسب ازآنها استفاده میشود.
زمانی که نعل اسب به عنوان یک طلسم نگهداری میشود، اشاره به این باور است که: نعل اسب اقبال نیک میآورَد. برخی معتقدند که آویختن آن به صورت سر به بالا (دو انتها به سوی بالا) موفقیت و شانس را مانند یک ظرف ذخیرهسازی میکند؛ مثلاً، هر گونه شانس و اتفاقِ خوبِ معَلّق و شناورِ در حال گذر را. نعل اسبی که به صورت وارونه آویزان شدهباشد بد شانسی میآورَد، از آنجا که اتفاقهای خوب نگهداری نمیشوند و به بیرون میریزند. گروهی دیگر معتقدند که نعل اسب باید به صورت وارونه آویزان شود زیرا در آن صورت شانسها و موفقیتهایی را که نعل اسب گِرد آورده بر مردم اطراف خود میپراکَنَد.[۳] گونهٔ تلطیفشدهای از نعل اسب برای بازی همهپسند پرتاب نعل اسب ساخته شده و استفاده میشود.
پیشینه
از روزگاران نخستینِ اهلیسازی اسب، و حیوانات کار شرایط بسیار دشواری که منجر به شکستگی و یا سایش بیش از حد سُم در میان این چارپایان میشد وجود داشت. مردم باستان از دیرباز نیاز به وجود یک پوشش اضافی ورای بافتهای سختِ طبیعیِ دیوارهها (و گاهی اوقات تنها) و نیز از قسمتهایی از سم داخلی اسب را میشناختهاند و به اهمیت آن پی بردهبودند. یک نمونهٔ اولیهٔ حفاظت سُم در آسیای باستان دیده شده، که در آن سم اسب در پوست خام (دباغینشده)، چرم یا مواد دیگر برای هر دو هدفِ درمانی و حفاظت وپیشگیری پیچیده شده، دیده میشود.[۴] از یافتههای باستانشناسی در بریتانیا، رومیها به نظر میرسد در تلاش برای محافظت سمها، پای اسب خود را با یک بند در یک کفهٔ جامد “سندل اسب” که دارای شباهت کمی به بوت سم مدرن است قرار دهند.[۵]
مورخان، نظریههای متفاوتی در مورد منشأ نعل اسب ابراز کردهاند.[۶] از آنجا که آهن کالای پر ارزشی بوده، همیشه و در همهٔ زمینهها، هر جسم آهنی فرسودهای به منظور بازیافت ذوب گشته و سپس مورد استفادهٔ مجدد قرار میگرفته، پیدا کردن گواه و مدرکِ روشنِ باستانشناسی در این مورد کاری بس دشوار است.[۷] هرچند که برخی این امتیاز را به درُویدها دادهاند، هیچ گواه استواری برای پشتیبانی از این ادعا وجود ندارد. در سال ۱۸۹۷ چهار نعل اسب برنزی با آنچه که ظاهراً سوراخهایی برای سوار کردنشان هستند، در مقبرههای اتروسکی متعلق به حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد پیدا شده است.[۸][۹] این ادعا که رومیان «کفش استر» را، در زمانی پس از، ۱۰۰ سال قبل از میلاد اختراع کردهاند توسط برخی از مورخان با منبعی از کاتولوس که در ۵۴ سال قبل از میلاد درگذشته قابل پشتیبانی است. با این حال، مفهوم از این منابع در اشاره به استفاده از «نعل اسب» و «کفش اَستَر» در رم، ممکن است اشاره به چکمههای چرمی «سندل اسب آبی» که توسط یک صفحهٔ آهنی تقویت میشده، بوده تا نعل اسب میخ شده.[۱۰]
منابع موجودی که به نعلِ قابل میخکوبی اشاره دارند به نسبت تازه هستند، برای اولین بار آنها حدود سالهای ۹۰۰ میلادی ظاهر شدهاند، اما با توجه به اینکه برخی از آنها در لایههایی از خاک یافت شده احتمال استفادهٔ زودتر وجود دارد. هیچیک از منابع موجود به میخ نعل اسب قبل از سلطنت امپراتور لئوی ششم و از سال ۹۷۳ گاه به گاه مراجعی به آنها را میتوان یافت. اولین رکورد روشن از نعل اسب آهنی اشاره به «هلالیشکلهای آهنی و میخهایشان» در ۹۱۰ میلادی است. شواهدی که نشان از بودن نعل میخی تا پیش از ۵۰۰ یا ۶۰۰ میلادی از هر نوع داشته باشد بسیار ناچیز است؛ هرچند که یافتهای به تاریخ سدهٔ پنجم از یک نعل اسب، به طور کامل همراه با میخها، که در آرامگاه شاه فرانکی شیلدریک یکم من در تورنه، بلژیک پیدا شدهاست.[۱۱]
حدود ۱۰۰۰ میلادی، نعل اسب برنز ریختهگری شده با سوراخ میخهایش در اروپا رایج شد. وجه مشترک طراحی آنها داشتن لبهٔ بیرونی با حاشیه و شش سوراخ میخ بود. در سدههای ۱۳ و ۱۴ تولید گستردهٔ نعل اسب آهنی را به ارمغان آورد.[۱۲] در زمان جنگهای صلیبی (۱۰۹۶ تا ۱۲۷۰)، حضور نعل اسب در همهجا گسترده بود و در منابع مختلف در بارهٔ آن نوشته شده است. در آن دوره، با توجه به ارزش آهن، نعل اسب حتی به جای سکه در پرداخت مالیات پذیرفته شد.
از سدهٔ ۱۳، نعل در مقادیر زیاد قالبریزی شد و به صورت آماده برای استفاده در دسترس بود. روند نعلبندی «نعل داغ» که شکل دادن یک نعل اسب تفتیده بلافاصله پیش از نصب آن بر سم اسب است، در سدهٔ ۱۶ رایج شد. نیاز به نعل اسب، هنر و صنعت آهنگری را به “یکی از صنایع دستی اصلی بزرگ روز و قرون وسطی متحول ساخت و به توسعهٔ فلزکاری و متالورژی مدرن کمک کرد.» رسالهای نیز در ۱۷۵۱ به نام “بی پا، بدون اسب” (“No Foot, No Horse”) که به مفهوم «اسب نداشتن مانند پا نداشتن است» در انگلستان منتشر شد.
در سال ۱۸۳۵، نخستین پروانهٔ ثبت اختراع آمریکا برای یک ماشینِ تولید نعل اسب که توانایی ساختن تا ۶۰ نعل اسب در ساعت را داشت صادر شد.
استفاده از نعل اسب
تغییرات زیستمحیطی مرتبط با اهلیسازی
اهلی کردن اسب و تغییرات بسیاری که این رویداد با خود به ارمغان آورد به چند دلیل نیاز به نعل را مطرح و روشن ساخت که تعدادی از دلایل، عمدتاً در ارتباط به مدیریت سمهای اسبها به اندارهٔ انتظار سخت نبودند و آسیبپذیری بیشتری در این رابطه از جود نشان میدادند. در طبیعت، یک اسب ممکن است در هر روز ۸۰ کیلومتر (۵۰ مایل) سفر کند تا علوفهٔ کافی به دست آورد. با این که اسبها در طبیعت مناطق وسیعی از زمینهای تحت پوشش خود را میپیمودهاند، حرکت آنها معمولاً با سرعت نسبتاً آهستهای صورت میگرفت، مگر اینکه توسط یکی از شکارچیان طبیعی دنبال میشدند. آنها همچنین به زندگی در آب و هوای جلگهای خشک تمایل داشته و چنین مسیرهایی را تعقیب میکردهاند. در نتیجهٔ سفرِ کند اما بدون توقف در آب و هوای خشک سم پاهای اسب به طور طبیعی به صورت سمی کوچک، صاف، یکنواخت و سخت ساییده میشوند. تحریک مداوم کف پا آن را ضخیم و سخت نگه میدارد. با این حال، در مورد اسب اهلی، آن گونه که از آنها استفاده میشود، با آنچه که آنها در محیط طبیعی خود با آن روبرو بودهاند متفاوت است. اسب اهلی از زیستگاه اجدادی خود به مناطق سردتر و مرطوبتر آورده شده. این خاکِ نرمتر و سنگینتر سمها را نرم کرده و آنها را مستعد شکستن (از وسط به دو نیم شدن) میکند، و حفاظت از سم را ضروری میسازد. در نتیجه، این در شمال اروپا بود که میخ نعل اسب در شکل مدرن آن به وجود آمد.
نظریهها و بحثها
نعل اسب به مدتها پیش به عنوان یک ابزار کمکی برای یاری و تقویت سم اسب؛ زمانی که در رو در رویی با شرایط گوناگون غیر طبیعیِ اهلیسازی، چه به سبب شرایط کار یا اصطبل، و یا نحوهٔ مدیریت، قرار گرفته، نگریسته شدهاست. نسلهای بسیاری از اسبها برای: اندازه، رنگ، سرعت، و صفات دیگر، بدون توجه کافی به کیفیت و سلامت سم در پرورش نژادها داده شدهاند. برخی از نژادها بیشتر وابسته به نعل اسب هستند مثل اسبهای وحشی و برخی مانند موستانگ، که توسعهٔ سم قوی در آنها به عنوان یک انتخاب طبیعی است.
با این حال، همهٔ اسبهای اهلی همیشه به نعل نیاز ندارند. در صورت امکان، سم «پابرهنه»، حداقل همه ساله برای بخشی از سال، گزینهٔ سالم برای بیشتر اسبها است. با این حال، نعل اسب جایگاه خود را دارد و میتواند برای جلوگیری از آسیبهای بیش از حد یا غیرطبیعی به پا سودمند باشد. بسیاری از اسبها در طول سال بدون نعل به سر میبرند. برخی هم از حفاظتهای موقت مانند چکمههای سم، برای استفادهٔ کوتاه مدت استفاده میکنند.[۱۳]
روند نعلبندی
نعلبندی، هنگامی که به درستی انجام پذیرد، با هیچ دردی برای حیوان همراه نیست. نعلبندان بخش غیرحساس از سم را، یعنی همان منطقه که بخش رویندهٔ سم در آنجا است میتراشند. این شبیه به انجام یک مانیکور در ناخن انسان است، تنها در مقیاس بسیار بزرگتری است.
قبل از شروع به نعلبندی، نعلبند با استفاده از گاز انبرها (ابزارهای کشش میخ و نعل) و سپس با تراش دیوارهٔ سم به بلندیِ مورد نظر با کمک کاردک ویژه، یک ابزار تیز انبردست مانند، و نیز قسمت میانی کف سم با چاقو است. نعلها با پوشاندن سم از فرسایش طبیعی آن همانگونه که در طبیعت به طور طبیعی صورت میگیرد جلوگیری میکنند و پس از مدتی سمها بیش از حد لازم بلند میشود. در اسبها استخوان کافین در داخل سم باید در راستای استخوانهای بخش بالاتر قرار گیرد. اگر سم بیش از حد بلند باشد، ارتفاع آنها به انحراف دیگر استخوانها تبدیل خواهد شد، که نتیجهٔ آن استرس بر روی پاهای اسب خواهد بود.
نعل سپس با پا اندازهسازی میشود و انحنای آن به شکل درست با استفاده از چکش و سندان خم میگردد، و تغییرات دیگر، مانند افزودن زبانه و گیره انجام میگیرد. نعلبندی میتواند به صورت نعلبندی سرد، که در آن خم کردن نعل فلزی بدون حرارت دادن آن انجام میشود، و زمانی که امکان خم کردن فلز بیآنکه نیاز به استفاده از کوره باشد وجود دارد. نعلبندی داغ میتواند وقت گیر و نیاز به دسترسی نعلبند به کوره است؛ با این حال، این روش معمولاً همخوانی و مناسب بهتری فراهم میکند، از نشانهای نعلِ گداخته بر سمِ تازه تراشیدهشده، نعلبند میتواند ناهمگونی نهفتهٔ نعل ساخته شده را ببیند و اصلاح کند. همچنین به نعلبند اجازه میدهد تغییرات بیشتری مانند طراحی و ایجاد «کالکین»، یا «کالک»، کلیپ و یکچهارم کلیپ و غیره بر نعل به وجود بیاورد. نعلبند باید مراقبت باشد که نعل گداخته را برای مدتی بیش از حد و طولانی در برابر سم قرار ندهد، گرما میتواند به سم آسیب برساند.
*********************************************
خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: نشانه نعل اسب و سم اسب در گنج یابی,علامت نعل اسب و سم اسب در دفینه یابی